Η πορεία της ζωής, καθημερινά μας φέρνει αντιμέτωπους με διάφορες επιλογές. Οι περισσότερες είναι μικρές, καθημερινές, όπως το τί θα φάμε ή το τί θα φορέσουμε. Μερικές όμως είναι σημαντικές και καθοριστικές όσον αφορά το ποιοί είμαστε ή το ποιοί θέλουμε να γίνουμε. Σε αυτή την κατηγορία εγώ συγκαταλέγω και τις «επιλογές χαρακτήρα» όπως είναι η συνέπεια και η ασυνέπεια.
Η συνέπεια είναι η ικανότητα να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας εμπρόθεσμα και να τιμούμε τις υποσχέσεις μας. Είναι επίσης και ένα από τα βασικά συστατικά που καθιστούν έναν άνθρωπο αξιόπιστο και ακέραιο. Σίγουρα όλοι έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και αν ανατρέξουμε ιστορικά στις πράξεις τους, θα συνειδητοποιήσουμε πως όχι μόνο τους εμπιστευόμαστε και αποζητούμε το αίσθημα ασφάλειας που μας παρέχουν, αλλά και πως είμαστε διαθετημένοι, εάν χρειαστεί, είτε να συγχωρήσουμε τα λάθη τους είτε να τους εμπιστευτούμε χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνουμε το γιατί. Ο λόγος είναι απλός: Ιστορικά μας έχουν αποδείξει πως οι προθέσεις και τα λόγια τους συμβαδίζουν με τις πράξεις τους και τα αποτελέσματα αυτών.
Από την άλλη, σίγουρα όλοι μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας άτομα τα οποία, συχνά, περισσότερο από μία φορά, έχουν αποδειχτεί ανάξια της εμπιστοσύνης μας και μας έχουν απογοητεύσει. Σπασμένες υποσχέσεις, λόγια που δεν συμβαδίζουν με τις πράξεις τους, λάθος «υπολογισμοί» και σωρός από δικαιολογίες ολοκληρώνουν το προφίλ του αναξιόπιστου ανθρώπου. Πολλές φορές η ανάγκη, η έλλειψη επιλογών και η αδυναμία, μας αναγκάζουν να ανεχτούμε αυτή τη συμπεριφορά ελπίζοντας πως την επόμενη φορά δεν θα απογοητευτούμε. Δυστυχώς όμως, μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν και κάθε φορά που με ελπίδα προσφέρουμε στους ασυνεπείς γύρω μας άλλη μία ευκαιρία γινόμαστε συνένοχοι, όχι μόνο επειδή εκθέτουμε τον εαυτό μας αλλά και επειδή τους στερούμε την ευκαιρία να βελτιώσουν τον εαυτό τους. Και αυτό καθιστά εμάς ασυνεπείς όχι μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς τους γύρω μας.
Η συνέπεια είναι η ικανότητα να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας εμπρόθεσμα και να τιμούμε τις υποσχέσεις μας. Είναι επίσης και ένα από τα βασικά συστατικά που καθιστούν έναν άνθρωπο αξιόπιστο και ακέραιο. Σίγουρα όλοι έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και αν ανατρέξουμε ιστορικά στις πράξεις τους, θα συνειδητοποιήσουμε πως όχι μόνο τους εμπιστευόμαστε και αποζητούμε το αίσθημα ασφάλειας που μας παρέχουν, αλλά και πως είμαστε διαθετημένοι, εάν χρειαστεί, είτε να συγχωρήσουμε τα λάθη τους είτε να τους εμπιστευτούμε χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνουμε το γιατί. Ο λόγος είναι απλός: Ιστορικά μας έχουν αποδείξει πως οι προθέσεις και τα λόγια τους συμβαδίζουν με τις πράξεις τους και τα αποτελέσματα αυτών.
Από την άλλη, σίγουρα όλοι μπορούμε να φέρουμε στο μυαλό μας άτομα τα οποία, συχνά, περισσότερο από μία φορά, έχουν αποδειχτεί ανάξια της εμπιστοσύνης μας και μας έχουν απογοητεύσει. Σπασμένες υποσχέσεις, λόγια που δεν συμβαδίζουν με τις πράξεις τους, λάθος «υπολογισμοί» και σωρός από δικαιολογίες ολοκληρώνουν το προφίλ του αναξιόπιστου ανθρώπου. Πολλές φορές η ανάγκη, η έλλειψη επιλογών και η αδυναμία, μας αναγκάζουν να ανεχτούμε αυτή τη συμπεριφορά ελπίζοντας πως την επόμενη φορά δεν θα απογοητευτούμε. Δυστυχώς όμως, μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν και κάθε φορά που με ελπίδα προσφέρουμε στους ασυνεπείς γύρω μας άλλη μία ευκαιρία γινόμαστε συνένοχοι, όχι μόνο επειδή εκθέτουμε τον εαυτό μας αλλά και επειδή τους στερούμε την ευκαιρία να βελτιώσουν τον εαυτό τους. Και αυτό καθιστά εμάς ασυνεπείς όχι μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς τους γύρω μας.
Βασίλης Αντωνάς
(Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
3 σχόλια:
ο ορισμός της εμπιστοσύνης είνα;ι εντελώς σε λάθος κατεύθυνση. Εμπιστοσύνη ως συναίσθημα και όχι ως γνωστικός υπολογισμός σημαίνει ότι "βρίσκομαι στο έλεος" του άλλου, ότι εμπιστεύομαι γνωρίζοντας ότι οι περισσότερες πιθανότητες βρίσκονται στο να μην έχω ανταπόκριση. Σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για ωφελιμισμό, για ζύγι, για τρεις το λάδι τρεις το ξύδι και σε καμία περίπτωση για συναίσθημα.
Αγαπητέ/ή
Αξιέπαινη και γενναία η προσέγγιση σου. Σου εύχομαι ολόψυχα κάθε φορά που εμπιστεύεσαι "γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου", να συναντάς μία ευχάριστη έκπληξη και κάθε φορά που βρίσκεσαι στο "έλεος κάποιου", αυτός να σε λυπάται.
Αυτή η τελευταία παράγραφός σου κλείνει μέσα μεγάλα νοήματα. Για μένα υπάρχουν δύο υποσύνολα που απαρτίζουν το περιβάλλον των αναξιόπιστων ανθρώπων. Το πρώτο θεωρώ πως είναι εκείνο που συνιστάται από οικογενειακά και φιλικά πρόσωπα, πρόσωπα τα οποία γνωρίζουμε αρκετό καιρό και το άλλο υποσύνολο θεωρώ πως απαρτίζεται από πρόσωπα που λαμβάνουν χώρο στις σχέσεις με το άλλο φύλο και χαρακτηρίζονται από μικρότερη χρονική διάρκεια. Και στις δύο αυτές πλευρές, πιστεύω είναι μεγάλο “ξεβόλεμα” η αναζήτηση, ο εσωτερικός διάλογος και σε τελική ανάλυση η συνειδητοποίηση του ότι ο τάδε δεν πρόκειται να τηρήσει το λόγο του, δεν πρόκειται να με απογοητεύσει. Για μένα η αντίθετη συμπεριφορά που προκύπτει από ένα σκεπτόμενο άτομο και συνάμα με θάρρος, είναι εκείνη που τον ανεξαρτητοποιεί και τον φέρνει πιο κοντά σε ρεαλιστικότερα συμπεράσματα και σε έναν πιο χρηστικό τρόπο ζωής. Αν και το γενίκευσα πολύ, πιστεύω βαθύτατα ότι εμείς δεν είμαστε υπεύθυνοι για την έλλειψη ευθύνης των άλλων απέναντί μας, είμαστε όμως υπεύθυνοι για τις συνέπειες πάνω μας αυτής τους της συμπεριφοράς. Και ναι, πράγματι μια δική μας χαλαρή στάση απέναντι σε ελλείψεις υπευθυνότητας τις τροφοδοτεί και τις βοηθάει να συνεχίσουν να είναι έτσι- αλλά για μένα αυτό είναι δευτερεύον πρόβλημα υπό την προϋπόθεση ότι είναι καλό να επικεντρώνομαι στο που μπορώ να βελτιωθώ εγώ σαν άνθρωπος.
Δημοσίευση σχολίου