…είναι ζωή κλεμμένη.
Κοιτώ την άδεια Αθήνα αυτές τις μέρες και τους λιγοστούς περαστικούς, κυρίως τουρίστες και διαβάζω τους τίτλους των εφημερίδων, που για άλλη μια φορά μιλούν για μια πόλη με ανθρώπινο πρόσωπο. Και αναρωτιέμαι πως μια πόλη που έχει μείνει μόνη, είναι πιο «ανθρώπινη»…τι το πιο ανθρώπινο έχουν οι άδειοι δρόμοι, τα κλειστά καταστήματα και αυτή η σιγή; Μία πόλη μόνη βλέπω που νιώθει μόνη και εγκαταλειμμένη. Είναι άραγε ένας αμέριμνος ύπνος αυτός ή μια βασανιστική λήθη;
Η Αθήνα είναι μία πόλη ζωντανή, πλούσια και γενναιόδωρη…τις αρέσει να μοιράζεται απλόχερα την ψυχή της…όσο και αν διαμαρτυρόμαστε πως ασφυκτιούμε στην αγκαλιά της κατά βάθος μας αρέσει να παραμένουμε πιασμένοι στα δίχτυα της. Και αυτής τις αρέσει…φιλάρεσκα μας παρακολουθεί να τρέχουμε σαν στρατιές από μυρμήγκια για να την υπηρετήσουμε, να τις δώσουμε ζωή…σαν αίμα στις αρτηρίες της κάνουμε την καρδιά της να πάλλετε με σθένος, ζωντάνια…πείσμα ακόμα. Είναι πεισματάρα η Αθήνα και πλανεύτρα και πονηρή. Αρχέτυπα θυληκιά, απλά προσποιείται τις μέρες αυτές της μοναξιάς της πως χαίρεται την απομόνωση της…φαντάζομαι αυτό την κάνει και περήφανη...να κάνει τάχα πως δεν την νοιάζει το πώς όλοι έχουμε χαθεί σε πολιτείες άλλες, μακρινές και απομακρυσμένες…
Ίσως βέβαια να είναι και μία σκευωρία όλο αυτό, να μας αφήνει να απομακρυνθούμε για να την ποθήσουμε και να την επιθυμήσουμε περισσότερο…ούτως ώστε οι πρώτες μας βόλτες στα λιθόστρωτα της Πλάκας, το πρώτο σεργιάνι στις αμμουδιές τις Γλυφάδας και το πρώτο δροσερό αεράκι που μυρίζει Φθινόπωρο στην Κηφισιά να μοιάζει σαν πρώτο και ιερό άγγιγμα…ίσως ακόμα και το πρώτο μποτιλιάρισμα να προσδοκούμε, όπως οι ερωτευμένοι τον πρώτο καυγά τους που επιζούν για να μπορέσουν να αγαπηθούν ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως κάθε φορά που επιστρέφω, της ζητώ να με συγχωρήσει που έκλεψα λίγη από τη ζωή της και της υπόσχομαι πως μερικές στιγμές θα τις μοιράζομαι αποκλειστικά μαζί της.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
*Με λόγια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη
Κοιτώ την άδεια Αθήνα αυτές τις μέρες και τους λιγοστούς περαστικούς, κυρίως τουρίστες και διαβάζω τους τίτλους των εφημερίδων, που για άλλη μια φορά μιλούν για μια πόλη με ανθρώπινο πρόσωπο. Και αναρωτιέμαι πως μια πόλη που έχει μείνει μόνη, είναι πιο «ανθρώπινη»…τι το πιο ανθρώπινο έχουν οι άδειοι δρόμοι, τα κλειστά καταστήματα και αυτή η σιγή; Μία πόλη μόνη βλέπω που νιώθει μόνη και εγκαταλειμμένη. Είναι άραγε ένας αμέριμνος ύπνος αυτός ή μια βασανιστική λήθη;
Η Αθήνα είναι μία πόλη ζωντανή, πλούσια και γενναιόδωρη…τις αρέσει να μοιράζεται απλόχερα την ψυχή της…όσο και αν διαμαρτυρόμαστε πως ασφυκτιούμε στην αγκαλιά της κατά βάθος μας αρέσει να παραμένουμε πιασμένοι στα δίχτυα της. Και αυτής τις αρέσει…φιλάρεσκα μας παρακολουθεί να τρέχουμε σαν στρατιές από μυρμήγκια για να την υπηρετήσουμε, να τις δώσουμε ζωή…σαν αίμα στις αρτηρίες της κάνουμε την καρδιά της να πάλλετε με σθένος, ζωντάνια…πείσμα ακόμα. Είναι πεισματάρα η Αθήνα και πλανεύτρα και πονηρή. Αρχέτυπα θυληκιά, απλά προσποιείται τις μέρες αυτές της μοναξιάς της πως χαίρεται την απομόνωση της…φαντάζομαι αυτό την κάνει και περήφανη...να κάνει τάχα πως δεν την νοιάζει το πώς όλοι έχουμε χαθεί σε πολιτείες άλλες, μακρινές και απομακρυσμένες…
Ίσως βέβαια να είναι και μία σκευωρία όλο αυτό, να μας αφήνει να απομακρυνθούμε για να την ποθήσουμε και να την επιθυμήσουμε περισσότερο…ούτως ώστε οι πρώτες μας βόλτες στα λιθόστρωτα της Πλάκας, το πρώτο σεργιάνι στις αμμουδιές τις Γλυφάδας και το πρώτο δροσερό αεράκι που μυρίζει Φθινόπωρο στην Κηφισιά να μοιάζει σαν πρώτο και ιερό άγγιγμα…ίσως ακόμα και το πρώτο μποτιλιάρισμα να προσδοκούμε, όπως οι ερωτευμένοι τον πρώτο καυγά τους που επιζούν για να μπορέσουν να αγαπηθούν ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως κάθε φορά που επιστρέφω, της ζητώ να με συγχωρήσει που έκλεψα λίγη από τη ζωή της και της υπόσχομαι πως μερικές στιγμές θα τις μοιράζομαι αποκλειστικά μαζί της.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
*Με λόγια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου