Λίγα συναισθήματα έχουν τις αποχρώσεις, τις διαστάσεις και το εύρος που έχει το συναίσθημα της ζήλιας. Μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό και αθώο όσο το να ζηλέψουμε το παγωτό που τρώει ο διπλανός μας μέχρι τη δολοφονική αίσθηση ζήλιας που καμιά φορά πιάνει τους εραστές όταν νιώθουν ότι η θέση τους απειλείται. ‘Όπως και τα περισσότερα πράγματα η ζήλια σε μεγάλες δόσεις μπορεί να βλάψει…πολύ. Τόσο πολύ που πολλές φορές από μόνη της είναι αρκετή να αλλοιώσει τη κοσμοθεωρία μας, τη προσωπικότητα μας και, όπως πολλοί υποστηρίζουν, ακόμα και την ίδια την εμφάνιση μας. Πολλοί από εσάς ίσως να θυμούνται τα κόμιξ του «Ιζνογκγούντ» του κακού Βεζίρη που ήθελε να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.» Ο Ιζνογκγούντ αναπαρίστατο ως ένα κοντό, μαυριδερό, κακιασμένο ανθρωπάκι με σχιστά μάτια, μυτερό πηγούνι και γαμψή μύτη ενώ ο Χαλίφης ως ένας παχουλός, καλοκάγαθος, ευτυχισμένος άνθρωπος.
Όσο όμως και αν μπόρεσε ο καλός μας σκιτσογράφος να δώσει μία φυσική (εντάξει, σχεδόν) υπόσταση στη ζήλια δεν κατάφερε να απεικονίσει παρά μόνο μία της διάσταση…αυτήν που μας κάνει να βιώνουμε αυτό το έντονο συναίσθημα όταν θέλουμε κάτι που ο άλλος έχει. Σε αυτή τη περίπτωση ο φθόνος είναι μάλλον η ακριβής εκδοχή της ζήλιας. Αυτό όμως σίγουρα δεν περιγράφει με ακρίβεια την ψυχική αναταραχή κάποιου που νοιώθει πως ο σύντροφος του/της λαμβάνει η δίνει προσοχή σε κάποιον πέραν από τους ίδιους. Ή μήπως και σε αυτή τη περίπτωση η ζήλια εστιάζεται στο ότι ο ένας εκ των δύο έχει ή κάνει κάτι που άλλος δεν μπορεί; Και αν ήταν έτσι τότε γιατί τα παιδάκια συχνά δεν ησυχάζουν όταν πάρουν αυτό που έχει το αδερφάκι τους και ανακουφίζονται περισσότερο όταν το αδερφάκι τους το χάσει; Τελικά ζήλια είναι να θέλουμε αυτό που έχει ο άλλος, να θέλουμε να μην το έχει ο άλλος ή να φοβόμαστε πως δεν είμαστε μοναδικοί για αυτούς; Για μια φορά αγαπητοί αναγνώστες λέω να σας αφήσω με περισσότερα ερωτηματικά παρά απαντήσεις. Θα σας δώσω όμως δύο λέξεις οι οποίες μπορεί να βοηθήσουν να εστιάσετε οποιουσδήποτε στοχασμούς μπορεί να έχετε: Φόβος και θυμός…
Όσο όμως και αν μπόρεσε ο καλός μας σκιτσογράφος να δώσει μία φυσική (εντάξει, σχεδόν) υπόσταση στη ζήλια δεν κατάφερε να απεικονίσει παρά μόνο μία της διάσταση…αυτήν που μας κάνει να βιώνουμε αυτό το έντονο συναίσθημα όταν θέλουμε κάτι που ο άλλος έχει. Σε αυτή τη περίπτωση ο φθόνος είναι μάλλον η ακριβής εκδοχή της ζήλιας. Αυτό όμως σίγουρα δεν περιγράφει με ακρίβεια την ψυχική αναταραχή κάποιου που νοιώθει πως ο σύντροφος του/της λαμβάνει η δίνει προσοχή σε κάποιον πέραν από τους ίδιους. Ή μήπως και σε αυτή τη περίπτωση η ζήλια εστιάζεται στο ότι ο ένας εκ των δύο έχει ή κάνει κάτι που άλλος δεν μπορεί; Και αν ήταν έτσι τότε γιατί τα παιδάκια συχνά δεν ησυχάζουν όταν πάρουν αυτό που έχει το αδερφάκι τους και ανακουφίζονται περισσότερο όταν το αδερφάκι τους το χάσει; Τελικά ζήλια είναι να θέλουμε αυτό που έχει ο άλλος, να θέλουμε να μην το έχει ο άλλος ή να φοβόμαστε πως δεν είμαστε μοναδικοί για αυτούς; Για μια φορά αγαπητοί αναγνώστες λέω να σας αφήσω με περισσότερα ερωτηματικά παρά απαντήσεις. Θα σας δώσω όμως δύο λέξεις οι οποίες μπορεί να βοηθήσουν να εστιάσετε οποιουσδήποτε στοχασμούς μπορεί να έχετε: Φόβος και θυμός…
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου