Πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη και στο παράθυρο μου δειλά, σχεδόν διακριτικά αποτυπώνονται μερικές σταγόνες νερού. Με λαχτάρα το ανοίγω και απλώνω το χέρι για να πιάσω μερικές από αυτές. Κοιτώ τον ουρανό για να βεβαιωθώ πως τα λιγοστά σύννεφα δεν είναι αποτέλεσμα της καταστροφής που έπληξε την χώρα μας, αλλά μια ευχάριστη επίσκεψη της φύσης. Για πρώτη φορά μετά από μέρες ο Αττικός ουρανός χρωματίζεται από μία υποψία γαλάζιου και τα γκρι σύννεφα δεν είναι πια καπνός. Μένω ακίνητος να δεσμεύσω τη στιγμή, σχεδόν δεν αναπνέω…το σφίξιμο που κρατούσε τη ψυχή δέσμια μαλακώνει λίγο. Η φύση δεν μας εγκατέλειψε. Στο μυαλό μου έρχεται η δέηση των μουσουλμάνων κατοίκων Ελλάδας πριν από μερικές μέρες που ευλαβικά και με σεβασμό αποζήτησαν λίγο νερό για να ξεπλυθούν οι πληγές της χώρας που τους φιλοξενεί.. Από τη μία οι πυρκαγιές έχουν σβήσει και όσο και να βρέξει η ζημιά έγινε. Από την άλλη όλοι έχουμε ανάγκη να επιβεβαιωθούμε πως δεν έχουμε καταστραφεί εντελώς. Μια παράταση…λίγες σταγόνες…ένα χάδι. Μερικά λεπτά αργότερα το νερό στερεύει αλλά ο σκοπός έχει επιτευχθεί.
Πόσο λυτρωτικό είναι ένα χάδι, ένα άγγιγμα…η επαφή. Μας θυμίζει πως υπάρχουμε, πως ζούμε. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και το χάδι της μητέρας είναι αρκετό για να σταματήσει το κλάμα μας και να καθησυχάσει τον φόβο της μοναξιάς της εγκατάλειψης και της απώλειας μέχρι τα τελευταία στάδια της ζωής μας που δίνουμε χαρά στους γέροντες χαϊδεύοντας τα λιγοστά μαλλιά τους. Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε νιώσει αυτό, ένα χέρι φιλικό που έρχεται να μας στηρίξει, να μας κρατήσει ή ακόμα και να μας βοηθήσει να απελευθερώσουμε τα δάκρυα μας. Είναι μαγικό το άγγιγμα και έχει μία δύναμη μεγάλη και σχεδόν κρυφή. Από τον έναν άνθρωπο στον άλλον είναι ένα δώρο πολύτιμο με μεγάλη αξία και πρέπει να το λαμβάνουμε με αγάπη, σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Και με ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη πρέπει να το λαμβάνουμε από τη φύση που φαίνεται πως πιο μεγαλόψυχη είναι από εμάς και πιο γενναιόδωρη και τα κατάφερε για άλλη μια φορά να μας συγχωρήσει, να μας χαϊδέψει. Ως πότε όμως θα είναι τόσο μονόπλευρη αυτή η μεγαλοψυχία; Κάποτε θα πρέπει και εμείς να ανταποδώσουμε…αλλιώς το μόνο που θα μας μείνει θα είναι λιγοστές σταγόνες να κυλούν σα δάκρυ στα παράθυρά μας…
Πόσο λυτρωτικό είναι ένα χάδι, ένα άγγιγμα…η επαφή. Μας θυμίζει πως υπάρχουμε, πως ζούμε. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και το χάδι της μητέρας είναι αρκετό για να σταματήσει το κλάμα μας και να καθησυχάσει τον φόβο της μοναξιάς της εγκατάλειψης και της απώλειας μέχρι τα τελευταία στάδια της ζωής μας που δίνουμε χαρά στους γέροντες χαϊδεύοντας τα λιγοστά μαλλιά τους. Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε νιώσει αυτό, ένα χέρι φιλικό που έρχεται να μας στηρίξει, να μας κρατήσει ή ακόμα και να μας βοηθήσει να απελευθερώσουμε τα δάκρυα μας. Είναι μαγικό το άγγιγμα και έχει μία δύναμη μεγάλη και σχεδόν κρυφή. Από τον έναν άνθρωπο στον άλλον είναι ένα δώρο πολύτιμο με μεγάλη αξία και πρέπει να το λαμβάνουμε με αγάπη, σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Και με ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη πρέπει να το λαμβάνουμε από τη φύση που φαίνεται πως πιο μεγαλόψυχη είναι από εμάς και πιο γενναιόδωρη και τα κατάφερε για άλλη μια φορά να μας συγχωρήσει, να μας χαϊδέψει. Ως πότε όμως θα είναι τόσο μονόπλευρη αυτή η μεγαλοψυχία; Κάποτε θα πρέπει και εμείς να ανταποδώσουμε…αλλιώς το μόνο που θα μας μείνει θα είναι λιγοστές σταγόνες να κυλούν σα δάκρυ στα παράθυρά μας…
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου