Οι περισσότεροι από εμάς, μεγαλώνοντας αποκτάμε διάφορα πρότυπα στο μυαλό μας όσον αφορά τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε, τη δουλειά που θα θέλαμε να κάνουμε και τον ή την σύντροφο που θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας. Ειδικότερα όσον αφορά την επιλογή του συντρόφου μας δημιουργούμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών που θα θέλαμε να έχει ο άνθρωπος με τον οποίον θα περάσουμε τη ζωή μας. Οι πιθανοί συνδυασμοί είναι ανεξάντλητοι και περιλαμβάνουν χαρακτηριστικά φυσικά , νοητικά, συναισθηματικά και άλλα όπως η μόρφωση και το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο. Αυτή η τάση ταξινόμησης μπορεί να είναι συνειδητή ή ασυνείδητη, λιγότερο ή περισσότερο ευέλικτη και λιγότερο η περισσότερο απόλυτη.
Αναμφίβολα, πολλοί από εσάς και κυρίως αυτοί με μια λιγότερο αφηρημένη σκέψη, θα έχετε κάποια στιγμή στη ζωή σας συναντήσει έναν άνθρωπο ο οποίος πληρούσε τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις που αντιστοιχούσαν στον «κατάλογό» σας. Μερικοί από εσάς, ίσως να είχατε την τύχη να καταλήξετε και να είσαστε ακόμα με αυτόν τον άνθρωπο. Σίγουρα όμως, υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι εν πλήρη σύγχυση παρακολούθησαν μία σχέση η οποία εμφανίζετο σαν τέλεια στα χαρτιά, να αποσυντίθεται σαν χάρτινο καράβι στον ωκεανό.
Κατά την άποψη μου, αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στην ζωή ενός ανθρώπου, ειδικά ενός ανθρώπου που νόμιζε πως ήξερε τι ακριβώς ήθελε και πως στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε να το απαντήσει. Δεν είναι μόνο η αίσθηση της απώλειας του ιδανικού «άλλου», αλλά και η τρομακτική συνειδητοποίηση πως ίσως τελικά όλα αυτά που νομίζαμε πως θέλαμε και επιθυμούσαμε δεν τα ορίσαμε εμείς, αλλά παράγοντες όπως το περιβάλλον, η οικογένεια και ο κοινωνικός μας περίγυρος. Κάθε απώλεια όμως, αφήνει χώρο για κάτι καινούργιο. Και έτσι, αφού ξεπεράσετε το αρχικό σοκ, θα ήταν σοφό να ξεκινήσετε το ταξίδι που θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε τα πραγματικά σας «θέλω» και να βρείτε το σύντροφο που θα σας βοηθήσει να νιώσετε ευτυχισμένοι.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
Αναμφίβολα, πολλοί από εσάς και κυρίως αυτοί με μια λιγότερο αφηρημένη σκέψη, θα έχετε κάποια στιγμή στη ζωή σας συναντήσει έναν άνθρωπο ο οποίος πληρούσε τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις που αντιστοιχούσαν στον «κατάλογό» σας. Μερικοί από εσάς, ίσως να είχατε την τύχη να καταλήξετε και να είσαστε ακόμα με αυτόν τον άνθρωπο. Σίγουρα όμως, υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι εν πλήρη σύγχυση παρακολούθησαν μία σχέση η οποία εμφανίζετο σαν τέλεια στα χαρτιά, να αποσυντίθεται σαν χάρτινο καράβι στον ωκεανό.
Κατά την άποψη μου, αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στην ζωή ενός ανθρώπου, ειδικά ενός ανθρώπου που νόμιζε πως ήξερε τι ακριβώς ήθελε και πως στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε να το απαντήσει. Δεν είναι μόνο η αίσθηση της απώλειας του ιδανικού «άλλου», αλλά και η τρομακτική συνειδητοποίηση πως ίσως τελικά όλα αυτά που νομίζαμε πως θέλαμε και επιθυμούσαμε δεν τα ορίσαμε εμείς, αλλά παράγοντες όπως το περιβάλλον, η οικογένεια και ο κοινωνικός μας περίγυρος. Κάθε απώλεια όμως, αφήνει χώρο για κάτι καινούργιο. Και έτσι, αφού ξεπεράσετε το αρχικό σοκ, θα ήταν σοφό να ξεκινήσετε το ταξίδι που θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε τα πραγματικά σας «θέλω» και να βρείτε το σύντροφο που θα σας βοηθήσει να νιώσετε ευτυχισμένοι.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
1 σχόλιο:
Κρίμα είναι να μη μπορούμε να ψάξουμε να βρούμε την ευτυχία μας γιατί μας οδηγούν τέτοιες παραπλανητικές σκέψεις όπως το τι θα πει η κοινωνία ή η οικεγένεια. Κρίμα γιατί, πέρα απο εμάς, κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τί μας κάνει χαρούμενους. Κι είναι τόσο απλό το να νιώσεις τη χαρά που αναρωτιέμαι κάποιες φορές γιατί πρέπει ο κόσμος να υποκρίνεται και να επιβάλλει στον εαυτό του αυτές τις έννοιες και τις αρχές που δημιούργησαν κάποιοι άλλοι με βάση τα δικά τους θέλω και τα δικά τους πρέπει. Αν δε μπορέσουμε να ξεφύγουμε από όλα αυτά, τότε όχι μόνο είμαστε καταδικασμένοι σε μία αιώνια δυστυχία, άλλα θα είναι μία δυστυχία που θα πρέπει να αντέξουμε γνωρίζοντας ότι εμείς και μόνο ευθυνόμαστε για αυτήν.
Δημοσίευση σχολίου