Με τρόμο παρακολουθούμε οι περισσότεροι τις πυρκαγιές που λυμαίνονται τον τόπο και απειλούν να μετατρέψουν την πανέμορφη χώρα μας σε έρημο. Από το γραφείο μου στην Κηφισιά, παρακολούθησα τον τελευταίο πνεύμονα της Αθήνας να παραδίνεται και το καταπράσινο βουνό της Πάρνηθας να μετατρέπεται σε νεκροταφείο. Παρά τη θλίψη και την αγανάκτηση, κατάφερα να αντλήσω ελπίδα εκείνες τις ημέρες παρατηρώντας τη μαζική αντίδραση. Εάν αφουγκραστούμε την επικαιρότητα θα συνειδητοποιήσουμε πως για πρώτη φορά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της καταστροφής που προμυνείεται εάν δεν φροντίσουμε τον πλανήτη μας.. Οι ομιλίες του Αλ Γκορ (ο οποίος πρόσφατα ήρθε και στη χώρα μας), οι συναυλίες του Live Earth και η δραστηριοποίηση οργανισμών όπως η Net Impact είναι σημάδια πως ήρθε ή ώρα της αφύπνισης.
Από την πλευρά μου ως ψυχολόγος συχνά παρατηρώ τις ομοιότητες και τους παραλληλισμούς του ατόμου με το συλλογικό υποσυνείδητο. Ο χάρτης της ψυχής του ανθρώπου μοιάζει με το χάρτη του κόσμου και η επιβίωση αποτελεί βασικό ένστικτο. Σε καθημερινή βάση, οι πελάτες μου με διδάσκουν με τις ιστορίες τους; σπασμένες, καμένες και διαμελισμένες ψυχές με την πάροδο του χρόνου αποκτούν πάλι τις δυνάμεις τους, ξαναβρίσκουν το χαμένο ηθικό τους και καταφέρνουν να στρέψουν το βλέμμα μπροστά έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Όσο και αν πιστεύουν πως είναι αδύνατον να λυτρωθούν, η εσωτερική δύναμη που τους ώθησε να ζητήσουν βοήθεια είναι απόδειξη πως είναι σε θέση να την λάβουν.
Ο πλανήτης μας δεν είναι μόνο ο βιότοπος μας. Είναι και η προέκταση της ψυχής μας και δεν έχουμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίσουμε την ψυχή μας με αδιαφορία και στωικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που έχουμε μάθει να διαφυλάσσουμε τον εαυτό μας πρέπει να διαφυλάξουμε και τη συλλογική επιβίωση μας. Αυτή είναι η φύση μας. Ένας καλός φίλος αρέσκεται στο να μου υποδυκνείει πως δεν μπορούμε όσο και αν προσπαθήσουμε να περάσουμε τα δόντια μας μέσα από το δέρμα μας. Αν και ομολογώ πως δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ (και συνιστώ να μην το κάνετε ούτε κι εσείς), για κάποιο λόγο τον πιστεύω.
Από την πλευρά μου ως ψυχολόγος συχνά παρατηρώ τις ομοιότητες και τους παραλληλισμούς του ατόμου με το συλλογικό υποσυνείδητο. Ο χάρτης της ψυχής του ανθρώπου μοιάζει με το χάρτη του κόσμου και η επιβίωση αποτελεί βασικό ένστικτο. Σε καθημερινή βάση, οι πελάτες μου με διδάσκουν με τις ιστορίες τους; σπασμένες, καμένες και διαμελισμένες ψυχές με την πάροδο του χρόνου αποκτούν πάλι τις δυνάμεις τους, ξαναβρίσκουν το χαμένο ηθικό τους και καταφέρνουν να στρέψουν το βλέμμα μπροστά έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Όσο και αν πιστεύουν πως είναι αδύνατον να λυτρωθούν, η εσωτερική δύναμη που τους ώθησε να ζητήσουν βοήθεια είναι απόδειξη πως είναι σε θέση να την λάβουν.
Ο πλανήτης μας δεν είναι μόνο ο βιότοπος μας. Είναι και η προέκταση της ψυχής μας και δεν έχουμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίσουμε την ψυχή μας με αδιαφορία και στωικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που έχουμε μάθει να διαφυλάσσουμε τον εαυτό μας πρέπει να διαφυλάξουμε και τη συλλογική επιβίωση μας. Αυτή είναι η φύση μας. Ένας καλός φίλος αρέσκεται στο να μου υποδυκνείει πως δεν μπορούμε όσο και αν προσπαθήσουμε να περάσουμε τα δόντια μας μέσα από το δέρμα μας. Αν και ομολογώ πως δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ (και συνιστώ να μην το κάνετε ούτε κι εσείς), για κάποιο λόγο τον πιστεύω.
Βασίλης Αντωνάς (Εφημερίδα Κηφισιά 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου