Φάτα Μοργκάνα*

Για μια μεσοδευτεριάτικη ανατριχίλα σε κάθε λέξη…ένα ταξίδι με τη φωνή και τη μουσική της Κωχ και τις ανεξίτηλες εικόνες του Καββαδία…και μια πρώτη στροφή που κάποιοι από εμάς θα χρειαζόντουσαν χίλιες ζωές για να συλλάβουν και που αγκαλιάζει Θεό, γυναίκα και θάλασσα με μια ανάσα.

http://www.youtube.com/watch?v=g9iiK7q2RC4&feature=related

Από το ποίημα παραθέτω μόνο τις τρεις πρώτες στροφές που μελοποιήθηκαν…γυρέψτε το υπόλοιπο στο Τραβέρσο (1975)

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

*Μαρίζα Κωχ σε στίχους Νίκου Καββαδία