Περί Αξιοπρέπειας

Για Έλληνες που έχουν "παραδώσει":

Ο νεαρός Καζαντζάκης τρέχει να ανταμώσει το πατέρα του, μια βραδιά που κατακλυσμική βροχή καταστρέφει την απλωμένη σταφίδα –«μόχτος της χρονιά»- του χωριού στη Κρήτη:

Άλλοι βλαστημούσαν, άλλοι φώναζαν τη Παναγιά να τους λυπηθεί, να βάλει το χέρι της και στο τέλος θρήνος ξέσπασε πίσω από τις ελιές στο κάθε αμπέλι.
…
…βιαζόμουν να δω τι θα’ κανε ο πατέρας μου• θα’ κλαιγε, θα βλαστημούσε, θα φώναζε; Περνώντας από τον οψιγιά είδα πως όλη η σταφίδα είχε φύγει.
Τον είδα να στέκεται στο κατώφλι ακίνητος και δάγκανε τα μουστάκια του. Πίσω του όρθια η μάνα μου έκλαιγε.
-Πατέρα, φώναξα, πάει η σταφίδα μας!
-Εμείς δε πάμε μου αποκρίθηκε• σώπα!
Ποτέ δε ξέχασα τη στιγμή ετούτη• θαρρώ μου στάθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μεγάλο μάθημα• αναθυμόμουν τον πατέρα μου ήσυχο, ασάλευτο να στέκεται στο κατώφλι, μήτε βλαστημούσε μήτε παρακαλούσε, μήτε έκλαιγε• ασάλευτος κοίταζε τον όλεθρο, κι έσωζε, μόνος αυτός, ανάμεσα σε όλους τους γειτόνους, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Νίκος Καζαντζάκης-Αναφορά στο Γκρέκο