Φόβος και Αναγέννηση

Διανύουμε μία περίοδο δύσκολη και ύπουλη, σχεδόν σκοτεινή. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει διάχυτο ένα μούδιασμα και μία αίσθηση φόβου και ακινησίας. Δεν είναι μόνο τα όσα συμβαίνουν, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με οικονομικές παραμέτρους• είναι και όσα φοβόμαστε πως μπορεί να συμβούν: κοινωνική αναταραχή, επιδρομή στη περιουσία μας από το κράτος και στα υπάρχοντα μας από απελπισμένους κακοποιούς, μειωμένες ή ανύπαρκτες συντάξεις. Η αβεβαιότητα (σε αυτή την περίπτωση ή αβεβαιότητα του αν το μέλλον θα είναι άσχημο ή πολύ άσχημο) γεννά πάντα φόβους. Η πιθανότητα του να μην μπορούμε να ορίζουμε τα πράγματα, να είναι αυτά μεγαλύτερα και ισχυρότερα από εμάς και να μας οδηγούν παρά τη θέλησή μας, είναι περισσότερο επώδυνη από όσο μπορούμε να αντέξουμε.
Αυτή η περίοδος, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια συλλογική «Αναγέννηση», μία στροφή δηλαδή από το υλικό στο πνευματικό. Χωρίς σε καμία περίπτωση να υποστηρίζω πως το ένα θα πρέπει να αναιρέσει το άλλο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως επί του παρόντος επικρατεί μία ανισορροπία προς όφελος του υλικού. Αυτό, άλλωστε, είναι και αυταπόδειχτο από τους φόβους που κυριαρχούν…δεν έχω ακούσει κανένα να φοβάται πως θα του κλέψουν την ψυχή, πως θα του στερήσουν τα πνευματικά του δικαιώματα ή πως θα του περιορίσουν την ελευθερία, το προνόμιο του να αγαπά και να αγαπιέται και την έκφρασή της σκέψης του (ενώ αυτά μπορεί ήδη να συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό σε επίπεδο αυτοχειρίας).
Ως εκ τούτου, αυτή η περίοδος πιστεύω πως είναι ιδανική για την ατομική διεκδίκηση της ψυχής μας (ή οποία αποτελεί σχεδόν πάντα σημείο εκκίνησης για κάθε συλλογική Αναγέννηση). Οι τρόποι για να το κάνουμε αυτό, είναι πολλοί, άμεσα διαθέσιμοι και υποτιμημένοι: Μία φιλολογική αναδρομή σε μεγάλους Έλληνες και ξένους συγγραφείς και ποιητές, ένα καινούργιο χόμπυ του οποίου την έναρξη πάντα αναβάλλαμε, μία καθιερωμένη βόλτα στη φύση, μία ψυχοθεραπεία για να καταλάβουμε τον εαυτό μας και τις προτεραιότητές μας…μέχρι και με το Θεό (ή με το Θείο) προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε ή ακόμα και με τους κοντινούς μας ανθρώπους…και αν τότε σας μείνει λίγος χρόνος, ίσως και να προλάβετε να απελπιστείτε για όλα όσα μπορεί να γίνουν• γνωρίζοντας όμως πως θα έχετε ουσιαστικά συνδράμει σε ένα μέλλον με περισσότερη ελπίδα και λιγότερο φόβο• ένα μέλλον που θα το ορίζουμε εμείς εκ των έσω.

Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισιά 2010