Με ολοένα και πιο μειωμένο ενδιαφέρον, παρακολουθώ τους τίτλους ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, που μία στις τρεις φορές (και αναλόγως φυσικά με το που είναι πολιτικά προσκείμενες) φιλοξενούν τον τίτλο «Οξεία αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης: Σκληρή κριτική άσκησε ο Αντώνης Σαμαράς στον Πρωθυπουργό». Τις άλλες δύο φορές τα πρωτοσέλιδα αναφέρονται σε κάποια ενέργεια του «ΔΝΤ» και στο «υπόμνημα» ή σε «σειρά κινητοποιήσεων» διαφόρων επαγγελματιών. Εν ολίγοις λοιπόν, το κεντρικό νόημα είναι πως κάποιοι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, ως εκ τούτου κάποιοι έχουν αναλάβει να τους εποπτεύσουν και κάποιοι τρίτοι διαμαρτύρονται για όλα φροντίζοντας η κατάσταση να γίνεται ακόμα χειρότερη. Παρόλο που πολύ θα ήθελα να αναλύσω την παραπάνω τραγελαφική σειρά γεγονότων, θα συγκρατηθώ και θα επικεντρωθώ στο θέμα του τίτλου.
Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, παρακολουθούμε στη χώρα μας μία ανιαρή, ανούσια και ουσιαστικά περιπαιχτική εναλλαγή στην εξουσία δύο κομμάτων. Πρόχειροι υπολογισμοί μου λένε πως η μεν ΝΔ είχε την εξουσία για κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο της τριακονταετίας και το ΠΑΣΟΚ το υπόλοιπο.
Καθόλη τη διάρκεια του Muppet show αυτού, (κατά το Ελληνικότερο, αν και αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας, θέατρο σκιών ή «Καραγκιόζης»), όλοι όσοι πέρασαν από την αρχηγία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είτε είχαν διατελέσει πρωθυπουργοί τα προηγούμενα χρόνια (όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου), είτε ήταν υπουργοί σε προηγούμενες κυβερνήσεις (όπως ο Πρωθυπουργός και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επί του παρόντος αλλά επίσης και οι Κώστας Σημίτης, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Καραμανλής).
Χωρίς καμία εξαίρεση, όλοι αυτοί οι πολιτικοί, κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως αρχηγοί του δεύτερου κόμματος, άσκησαν κριτική και κατηγόρησαν ανηλεώς την εκάστοτε κυβέρνηση σε σημείο που ακόμα και η εφαρμογή πολιτικών τις οποίες και οι ίδιοι κάποτε μπορεί να είχαν υποστηρίξει, τους βρήκε πολέμιους. Το πιο εξοργιστικό όμως από όλα, είναι πως ως πανάκεια έχουν πάντοτε έτοιμη τη λύση μέσω ενός εκσυγχρονιστικού προγράμματος, μιας περήφανης και ακέραιης εξωτερικής πολιτικής και της υπόσχεσης καλύτερων οικονομικών ημερών.
Το παραπάνω φαινόμενο, για εμένα έφτασε στο ανώτερο στάδιο γελοιότητας, όταν ο κύριος Παπανδρέου, ομολογουμένως έξυπνα, απάντησε σε κάποια σύσταση του κυρίου Σαμαρά, ρωτώντας τον γιατί δεν είχε φροντίσει ο ίδιος το θέμα ως υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, τηλεφωνώντας στον κύριο Καραμανλή και παραθέτοντάς του τη λύση.
Αυτό βέβαια που εγώ αναρωτιέμαι, είναι πόσες φορές θα μπορούσε να είχε σηκώσει το τηλέφωνο ο κύριος Παπανδρέου, τηλεφωνώντας είτε στον κύριο Σημίτη είτε στον πατέρα του, όταν υπηρετούσε ως υπουργός πολιτισμού, παιδείας ή εξωτερικών. Εκτός βέβαια αν ο ίδιος κρίνει, πως η συνεισφορά του στα τρία αυτά υπουργεία έχει συνδράμει στο «εξαιρετικό» αποτέλεσμα που απολαμβάνουμε σήμερα και στους τρεις αυτούς τομείς.
Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισά 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου