Ένας Αζώρ Φέρνει την Άνοιξη

Έχοντας έμμεσα κατακρίνει τη γενιά του «Φρέντο», του «δήθεν» και του «facebook», ως γνήσιος 30άρης ο οποίος έχει αρχίσει να ξεχνάει τα κουσούρια της δικής του γενιάς και έχει εν μέρει εγκλωβιστεί στην παγίδα του «κάθε πέρσι και καλύτερα», νοιώθω πως θα ήταν δίκαιο να παρουσιάσω και μία άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Πριν μερικές μέρες και καθώς ανηφόριζα προς την περιοχή του νοσοκομείου Παπαδημητρίου στα Μελίσσια αργά το βράδυ, διέκρινα ακριβώς στη «μύτη» της στροφής ένα μικρό σκυλάκι να κείτεται στη σκοτεινή και βρεγμένη άσφαλτο. Η εντύπωση που μου δόθηκε ήταν πως ένα ακόμα χαζούλη αδέσποτο είχε διαλέξει το λάθος μέρος για να ξεκουραστεί. Τουλάχιστον ένας στους τρεις οδηγούς, περνώντας με λίγη παραπάνω ταχύτητα θα το τραυμάτιζε, κατά πάσα πιθανότητα θανάσιμα. Λίγα μέτρα πιο κάτω, παρατήρησα μία νεαρή κοπέλα ντυμένη με τον παραδοσιακά ακαταλαβίστικο τρόπο και με ένα από τα περίεργα χτενίσματα που η γενιά μου πια δεν κατανοεί (δεν μπορώ με σιγουριά να πω αν ήταν «Emo», «Trendy» ή «Κάγκουρας» - αν και το τελευταίο θα φανταζόμουν πως χρησιμοποιείται αποκλειστικά για να περιγράψει αρένες), να έχει παρκάρει στην άκρη και να προσπαθεί να τηλεφωνήσει. Διέκρινα πως ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και ο συνδυασμός των γεγονότων με έκανε να υποψιαστώ πως τα πράγματα ίσως να μην είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Πάρκαρα σε μια γωνιά και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο μπόρεσα να διακρίνω πως ο σκυλάκος έτρεμε ανεξέλεγκτα, έχοντας συχνά βίαιους σπασμούς και αφρίζοντας. Η νεαρή κοπέλα με κοίταξε ανακουφισμένη που κάποιος άλλος είχε σταματήσει.

Τηλεφώνησα άμεσα σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο που συμπωματικά έμενε κοντά και είναι φανατική φιλόζωος και της ζήτησα να με φέρει σε επαφή με τον κτηνίατρό της. Δεν είχα προλάβει να κλείσω το τηλέφωνο και ο δρόμος είχε γεμίσει από νεαρούς οι οποίοι μάλλον επέστρεφαν από ένα τοπικό γυμναστήριο που λειτουργεί 24 ώρες. Μέσα σε λίγα λεπτά ο άτυχος σκύλος είχε ως δια μαγείας μεταφερθεί από τη σκοτεινή και μουσκεμένη γωνιά κάτω από ένα σκέπαστρο, πάνω σε μία σακούλα, αφού κάποιοι είχαν φροντίσει να σταματήσουν την κυκλοφορία. Το κοντινότερο νοσοκομείο ζώων εντοπίστηκε (…στην Παιανία), κάποιοι κατέφθασαν με ενέσεις ατροπίνης (προφανώς ο σκύλος δεν είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο αλλά είχε φάει φόλα) και σε λίγη ώρα ένα αυτοκίνητο με το άτυχο τετράποδο όδευε προς το νοσοκομείο.

Μισή ώρα μετά έλαβα μήνυμα πως ο ασθενής μας απεβίωσε. Ήταν πραγματικά θλιβερό που οι προσπάθειες και η αγάπη τόσων ανθρώπων δεν έφτασε για να σώσουν μια ζωή, το ζώο όμως έφυγε εν μέσω ενός χαδιού και μιας τρυφερής κουβέντας αντί για παρατημένο ή και ξαναχτυπημένο στον παγωμένο και βρεγμένο δρόμο. Με θαυμασμό παρακολούθησα το συντονισμό και την προσπάθεια να αναδιπλώνεται με πάθος αλλά και μεθοδικότητα. Κάποια στιγμή μάλιστα, ένας από τους νεαρούς είπε «τραγικοί είμαστε…» αναφερόμενος στη γενιά του.

Εκείνη τη νύχτα συνειδητοποίησα πως τελικά δεν είναι η γενιά που είναι τραγική. Οι καιροί είναι που έχουν δέσει τα χέρια και τα πόδια και έχουν φιμώσει το στόμα και την ψυχή των νέων. Η εξέλιξη των μηχανισμών ελέγχου και αποχαύνωσης έχει υπάρξει τρομακτική και έχει συνθλίψει μια γενιά χωρίς όραμα, ελπίδα ιδανικά αλλά πάνω από όλα χωρίς ηγέτες. Ίσως όταν καταλάβουμε πως η αξιοπρέπειά μας βρίσκεται σε εξίσου κρίσιμη κατάσταση με του μικρού σκύλου, να καταφέρουμε να αφυπνιστούμε και να δράσουμε αποφασιστικά και με τόλμη…ακριβώς όπως έκανε και η παρέα από το γυμναστήριο μια βροχερή Τρίτη βράδυ.

Βασίλης Αντωνάς

(Εφημερίδα Κηφισιά 2008)