Τελικά είμαστε αδύναμοι…θύματα του ίδιου μας του εαυτού, έρμαια των κατασκευών μας και καταδικασμένοι να υπακούμε την καταστροφικότητά μας. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η επανειλημμένη συμμετοχή μας σε πράξεις των οποίων την αρνητική κατάληξη πάντα γνωρίζουμε και από τις οποίες ποτέ δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Σαν θεατρίνοι στο ίδιο έργο, σαν πεταλούδες πάνω στο φως…σαν μαριονέτες σε σάπιο σπάγκο. Σκέψου…καθημερινά…πόσες φορές ξεκινάς την ίδια κουβέντα…πόσες φορές διαμαρτύρεσαι για την ίδια αδικία…πόσες φορές πληγώνεις τον ίδιο άνθρωπο…πόσες φορές σε πληγώνει αυτός; Κωμικοτραγικό φαντάζει. Αν μαγικά μπορούσες να παρατήσεις το κουφάρι σου και από μια γωνιά να το θωρούσες να ταλαντεύεται σαν τον Καραγκιόζη, στοίχημα πάω θα μπορούσες μέχρι και την τελευταία συλλαβή σου να μαντέψεις. Και απελπισμένος θα πάσχιζες να σε σταματήσεις, να βάλεις τέρμα στην απαγγελία σου…μα όσες φορές και να τη γυρίσεις αυτή τη σκηνή, πάντα το ίδιο τέλος έχει. Τόσο δύσπιστος είσαι πια; Θα σου πει πως άργησες και δε σε νοιάζει τίποτα παρά ο εαυτός σου θα της πεις πως έχεις βαρεθεί τη γκρίνια της θα σου πει πως είσαι αναίσθητος θα της πεις πως κανείς δε την αντέχει πια, θα σου πει, και θα της πεις, και θα σου πει…αφού το ξέρεις το σενάριο απ’ έξω και ανακατωτά. Τι βασανίζεσαι; Μέχρι και τις δικές της τις αράδες έχεις μάθει. Και την άλλη μέρα θα σου πει να φέρεις το παιδί και θα της πεις πως δεν προλαβαίνεις και θα σου πει πως τα κάνει όλα αυτή και θα της πεις…θαρρείς πως επειδή τα λόγια αλλάζουν αλλάζει τίποτα άλλο; Πάντα το ίδιο πράγμα σε ρωτά…αν την αγαπάς ακόμα…αν την αγάπησες ποτέ, γιατί εκείνη πια δεν το θυμάται…σάμπως το θυμάσαι εσύ;
Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισιά 2008
2 σχόλια:
Μόνο αν συνειδητά νιώσεις τις μάσκες σου, μπορείς να πονέσεις....Δεν βολεύομαι ,πιστέψτε με..Δεν συνήθισα στην θεατρικότητα των παραστάσεων μου...Δεν ψεύδομαι χωρίς να προσπαθώ να το σταματήσω...Το να φοράς προσωπεία ενώ το απεχθάνεσαι, δεν αλλάζει με ένα κλίκ...
Είμαι δέσμιος της τεράστιας μάσκας μου στην ζώη...Μάλλον όμως ξέρω πότε θα βρώ την δύναμη να την βγάλω... Είναι φρικτό να μην θέλεις να είσαι ΆΛΛΟΣ, αλλά τελικά να μην μπορείς.
(παραθέτω έναν χρήσιμο...ρόλο)
ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ-Μονόλογος
Ο μεγάλος Άλλος ,τελικά κε Λακάν,ξέρω ποιός είναι:ΤΟ ΧΡΗΜΑ,!!!,αυτός ο τύραννος, ο μεγάλος δικτάτορας των επιθυμιών,των πλαστών αναγκών,της ψευδαίσθησης και της παρόρμησης...
Αυτοπαγιδεύτηκα στο κελί του,δέθηκα με τις χειροπέδες του απο μικρός, με την φαντασία μου να το κυνηγάει ασταμάτητα...
Και τώρα που το έχω, δεν με γεμίζει ...
Όταν δεν γεννάω καινούργιο αλλά καταναλώνω παλιό, κάνω εμετό, σαν να τρώω ληγμένη τροφή...
Όλη μου η ζωή ρυθμίζεται απο το άν αυτό έρχεται ή φεύγει...
Και εξοργίζομαι οταν οι δήθεν ανώτεροι του χρήματος( φίλοι-εργοδότες) δεν είναι συνεπείς, δεν με πληρώνουν στην ώρα τους, αρρωσταίνω( ΟΛΟΙ υπόσχονται με βάση τις απατηλές προσδοκίες τους, εξαπατούν τον εαυτό τους και παρασύρουν και εμένα στο όνειρο...)
Μή θέλωντας να γίνω σκλάβος του ωραρίου και του χαμηλού αλλά σίγουρου μισθού,τολμώ να συνεταιρίζομαι στο ρίσκο των μικρομεσαίων,με τίμημα την ανασφάλεια και την ταχύτατη ΠΤΩΣΗ...
Κάποτε ελπίζω να κάνω σωστές επιλογές συνεργασιών και προσδοκιών...
Ζώ άνετα, αρκετά άνετα...
Δεν απλώνω τα πόδια έξω απο το πάπλωμα και γίνομαι έυκολα Ορθολογιστής,κια οχι τσιγκούνης...
Είμαι σπάταλος του ωραίου αναγκαίου,οχι του περιττού...
Περνάω καλά, όμως ζώ μεταξύ άλλων που κατέχουν περισσότερα και δείχνω οτι μπορώ να τους προσπεράσω( η γνωστή αλλοτριωμένη ταυτότητα...)
Το μέλλον άλλαξε...
Μετά το δεύτερο γκρέμισμα του ονείρου για οικογένεια( όνειρο-συνήθεια αποδείχθηκε και όχι δυνατός έρωτας ή αγάπη)ναι μέν νιώθω ελυθερος,αλλά τώρα μετεωρίζομαι στο κενό( πάντως δεν φοβάμαι την ελευθερία κε Φρόμμ, ούτε ψάχνω τυραννία...)
Το χειρότερο που δεν υποχωρεί αλλά επιδεινώνεται: οι πόνοι στον αυχένα στην πλάτη,η εξάρτηση καθημερινά απο τα παυσίπονα και το Seroxat...
Τουλάχιστον ,νιώθω οτι κάτι έκανα με το να περιορίσω το άγχος( δεν ξέρω αν ήταν ΚΑΙ η περιστασιακή χρήση του Χanaχ, πάντως δεν αγχώνομαι τώρα τόσο έντονα...)
Νόμιζα οτί έμαθα πολλά για μένα, για τους άλλους...
Όλα ξεκινάνε απο την φοβία της μή εισροής...Μια ζώη εξαρτώμαι οικονομικά απο την καλή θέληση των άλλων...Έχω καταφέρει να βάλω τούβλα στην άκρη, αρκετά για την ηλικία μου, όμως πάντα ΠΕΘΑΙΝΩ οταν ξοδεύω..Σάρκα που κόβεται ,το χρήμα που δίνω...
Έχω διεισδύσει στην επιθυμία του Φιλάργυρου, έχω κατανοήσει το πρωκτικό-επισχετικό στάδιο της φρουδικής θεωρίας, έχω αναλύσει τα βιώματα μου και τις στερήσεις, τις νεοπλουτίστικες επιθυμίες και τα φαντασιόπληκτα σενάρια...
Εχω αναθεματίσει την καλή μου μάνα, που με τον νευρωτικό και μυθομανή χαρακτήρα της, με επηρέασε...
Τον αγχωτικό πατέρα,με τίς φοβίες του, την μόνιμη αρνητική του διάθεση...
Έχω όμως αναθεματίσει και τον εαυτό μου,που άργησε να εντρυφήσει στις μικρές ευτυχίες της ζωής..
Αλλά ακόμη μαθαίνω,ακόμη παρατηρώ ,ακόμη -δυστυχώς-αναλύω και δεν κοιμάμαι...
Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω...
Σε ευχαριστώ για τη συνδρομή…συμφωνώ, είτε ο δαίμονάς μας είναι το χρήμα, είτε η λαγνεία, είτε η οργή, η αυτογνωσία δεν αρκεί για να αλλάξουμε…θέλει δύναμη χαρακτήρα, σμίλευμα μα πάνω από όλα θέλει να μας έχει στοιχειώσει ο δαίμονας και να μας ρουφά τη ζωή σα μεδούλι…μόνο τότε τον αποποιούμαστε και προσποιούμαστε πως τάχα λυτρωθήκαμε για το καλό των άλλων…
Δημοσίευση σχολίου