Στη χώρα μας, τα τελευταία…τρεις χιλιάδες χρόνια, έχουν υπάρξει πολλές εναλλαγές όσον αφορά στο ποια είναι σε κάθε περίοδο η άρχουσα τάξη. Πολλές από αυτές σίγουρα τις αγνοούμε, τις σημαντικότερες όμως πιστεύω τις γνωρίζουμε, ακόμα και αν έχουμε επιλέξει να παρασυρθούμε από την νεοελληνική και νεοφιλελεύθερη τάση του να είμαστε ανιστόρητοι.Με τον όρο «άρχουσα τάξη», δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε θέματα καταγωγής, οικονομικής δύναμης ή πολιτικής θέσης. Για εμένα άρχουσα τάξη, είναι αυτή η οποία καθορίζει κάθε φορά την ταυτότητά μας, είναι η ομάδα ανθρώπων στη οποία στρεφόμαστε κάθε φορά για να μας πει ποιοι είμαστε, -ή ποιοι δεν είμαστε-, η ομάδα που η συνείδησή μας, συλλογικά και ατομικά, εμπιστεύεται για να μάθει την αλήθεια• και βάσει αυτής να τοποθετηθεί και ως εκ τούτου να δράσει. Ίσως παραθέτοντας μερικά παραδείγματα, να ταυτοποιήσω αυτές τις ομάδες ιστορικά, στο πλαίσιο που οι γνώσεις μου –και η άποψή μου φυσικά- μου επιτρέπουν.
Ο αρχαιότερος Έλληνας, για τον οποίο έχουμε επαρκή στοιχεία όσον αφορά στη ζωή και στη δραστηριότητά του, είναι ο Όμηρος, ο οποίος έζησε μεταξύ 800 και 700 π.Χ. και ο οποίος έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, δύο έργα τα οποία μέχρι σήμερα αποτελούν ορόσημο πολιτισμού, λογοτεχνίας, σοφίας αλλά και επιδεικνύουν την ανδρεία, την επιμονή και τη δημιουργικότητα των Ελλήνων.
Ο επόμενος Έλληνας, ο οποίος πιστεύω πως διαμόρφωσε μία εποχή, ήταν ο Περικλής, μέσα από την ηγεσία του οποίου αναπτύχθηκαν πολιτικά συστήματα, κουλτούρα, εμπόριο, αρχιτεκτονική και άλλα. Ο Περικλής έζησε περίπου το 450 π.Χ.
Έχουμε λοιπόν μέχρι τώρα, στον πρώτο μισό αιώνα της ιστορικής μας αναδρομής, έναν ιστορικό-συγγραφέα και έναν πολιτικό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μεσουράνησαν και τρεις ακόμα ομάδες ανθρώπων: Οι στρατιωτικοί και αναφέρω ενδεικτικά τους Θεμιστοκλή, Ξενοφώντα και Αλκιβιάδη. Οι ρήτορες, και αναφέρω ενδεικτικά τους Σόλωνα, Δημοσθένη και Λυσία. Οι φιλόσοφοι, και αναφέρω ενδεικτικά τους Πλάτωνα, Σωκράτη και Αριστοτέλη. Αξίζει να σημειωθεί πως πολλοί από τους προαναφερόμενους, συνδύαζαν δύο, τρεις ή και περισσότερες ιδιότητες. Έτσι πολλοί πρόγονοί μας υπήρξαν πολιτικοί, στρατιωτικοί και ρήτορες ταυτόχρονα.
Κάνοντας ένα τεράστιο άλμα στο χρόνο, και προσπερνώντας τον Μέγα Αλέξανδρο και τα χρόνια όπου μεσουρανούσε η Ρώμη (εμπνευσμένη πάντα από την αρχαία Ελλάδα), φτάνουμε στον Μέγα Κωνσταντίνο, (274 μ.Χ) ο οποίος προώθησε την ανεξιθρησκεία αλλά και εκκίνησε την ιστορία του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, στη σύνοδο της Νίκαιας. Συνεχίζοντας, μπορούμε να αναφερθούμε εκτενώς στα χρόνια του Βυζάντιου και να μιλήσουμε για γενναίους στρατηλάτες όπως ο Ρωμανός Διογένης, καλλιτέχνες, έμπορους, κληρικούς και πολλούς άλλους, οι όποιοι κατάφεραν να διατηρήσουν μία αυτοκρατορία για πάνω από χίλια χρόνια (306-1453). Όποια αντίρρηση και να έχει οποιοσδήποτε και όσο αμφιλεγόμενη και αν είναι αυτή η περίοδος, η οποία κλείνει με το γενναίο θάνατο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τα νούμερα μιλούν από μόνα τους.
Κάνουμε άλλο ένα βήμα στο χρόνο, λόγω τουρκοκρατίας και φτάνουμε στο 1821, την εποχή της λεβεντιάς, του Κολοκοτρώνη, του Κανάρη, του Καραϊσκάκη, της Μπουμπουλίνας, του Διάκου, του Παπαφλέσσα και άλλων. Οι οπλαρχηγοί επαναστάτες είναι πέραν κάθε αμφιβολίας, δικαίως, η άρχουσα τάξη της περιόδου.
Ακολουθούν εκατό χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το Ελληνικό έθνος υπερδιπλασιάζεται σε μέγεθος και επιρροή, και κύριος υπαίτιος για αυτό είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1863-1936), πολιτικός με δυναμική, φιλοδοξία και βλέψεις. Η καταστροφή της Σμύρνης φέρνει ένα κύμα από αξιόλογους ανθρώπους στην Ελλάδα. Μερικά χρόνια μετά, ακόμα και ο δικτάτορας Μεταξάς, συμβάλλει στην αξιοπρέπεια της χώρας μας με το γνωστό σε όλους «όχι». Ζέρβας και Βελουχιώτης, πολεμούν ο ένας τον άλλον ανδρεία στον εμφύλιο που φύτεψαν οι σύμμαχοι στη χώρα μας, και ασχέτως του ποιόν υποστηρίζει ο καθένας πολιτικά και ιστορικά, λίγοι αμφισβητούν πως οι δύο αυτοί οπλαρχηγοί πολέμησαν για ιδανικά στα οποία πίστεψαν και όχι για προσωπικό κέρδος.
Από τη λήξη του εμφυλίου και μετά, ακολούθησαν μεγάλες και τρανές μορφές σε πολλά επίπεδα, οι οποίες διαμόρφωσαν την εθνική μας ταυτότητα και την κοινή γνώμη. Μουσικοί και συνθέτες όπως οι Τσιτσάνης, Λοΐζος, Χατζηδάκης, Ξαρχάκος και άλλοι. Ποιητές όπως οι Καββαδίας και Λευτέρης Παπαδόπουλος. Γίγαντες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Πολιτικές μορφές όπως οι Λαμπράκης, Γεώργιος Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Η παραπάνω ελλιπής, αυθόρμητη και παντελώς άναρχη ιστορική αναδρομή, δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει τους μεγάλους Έλληνες. Αυτό έχει γίνει ήδη, σε πλαίσιο πολύ πιο αποτελεσματικό από αυτό. Ο σκοπός της παραπάνω αναδρομής είναι να τραβήξουμε μία κλωστή και να συνδέσουμε όλους τους παραπάνω με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Και το κοινό χαρακτηριστικό είναι πως όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, πρόσφεραν –καλώς ή κακώς- δραστικά, δραστήρια και δυναμικά θέτοντας τον εαυτό τους ως παράδειγμα προς μίμηση στους υπόλοιπους από εμάς. Και με αυτόν τον τρόπο, σηματοδότησαν την εποχή τους, αντικατοπτρίζοντας ή καθορίζοντας το λαϊκό αίσθημα και τη λαϊκή πράξη, δράση και ταυτότητα.
...και έτσι φτάνουμε στο γύρισμα του αιώνα. Μετά από την επανάσταση του life-style τη δεκαετία του 90, με ηγέτη τον κύριο Κωστόπουλο και θύματα δύο γενιές ψευτομαγκάκων, αποχαυνωμένων Ελλήνων, οι οποίοι δεν ήξεραν τι έπρεπε να πρώτο-κάνουν για να είναι «μοδάτοι» και “in”, ήρθαν κάποιοι άλλοι να μας αποτελειώσουν. Τα ηνία δεν κρατούν πλέον ούτε οι φιλόσοφοι, ούτε οι ρήτορες, ούτε οι στρατιωτικοί, ούτε καν οι πολιτικοί. Τα ηνία κρατούν πλέον οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι με ύφος δημόσιου κατήγορου, στήνουν δημόσιες δίκες σε οποιονδήποτε δεν πράττει όπως αυτοί θεωρούν σωστό. Δεν προσφέρουν πράξη, δράση ή ταυτότητα. Δεν κάνουν καν τη δουλειά τους, η οποία είναι να μεταφέρουν τις ειδήσεις. Παρά μόνο επεκτείνουν εκβιαστικά και παρασιτικά τη δύναμή τους.
Πολλοί από εμάς παρακολουθήσαμε την εξέλιξη αυτή με τρόμο. Ήμασταν βέβαιοι πως το σάπιο σύστημά μας δεν μπορούσε να γεννήσει, να εξελίξει ή να μεταλλάξει μία ακόμα πιο παρασιτική συνομοταξία ανθρώπων. Παρολαυτά τα καταφέραμε, αντικατοπτρίζοντας πλήρως την ταυτότητα του Νεοέλληνα σε ένα είδος το οποίο κρύβεται πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης, χλευάζει τους πάντες (εκτός από τον εαυτό του και το είδος του), προσποιείται μεγαλεπήβολα πως γνωρίζει τα πάντα και γελοιοποιεί οτιδήποτε έχει να κάνει με εθνική ταυτότητα και περηφάνια, σαν να είναι κάτι ποταπό, ξεπερασμένο και οπισθοδρομικό.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2010, όπου η άρχουσα τάξη, η ομάδα των ανθρώπων που διαμορφώνει την κοινή γνώμη και αντικατοπτρίζει την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας και της κουλτούρας μας, είναι οι γελωτοποιοί. Αρβύλες, τσαντίρια, Θέμος και άλλοι, σας μαθαίνουν πώς να παρουσιάζεστε ως πιο έξυπνοι από όλους, χωρίς να χρειάζεται να δημιουργήσετε, να προσφέρετε, να σκεφτείτε ή να δράσετε με οποιονδήποτε τρόπο. Απλά κοροϊδέψτε αυτάρεσκα τους γύρω σας και με κάποιον τρόπο, η χώρα και εσείς όχι μόνο θα σωθείτε αλλά και θα προοδεύσετε. Νεοέλληνα, οι νέοι σου ηγέτες κατέφτασαν. Άντε στο καναπεδάκι σου τώρα με τον φραπέ σου, να τους δοξάσεις, να τραγουδήσεις μαζί τους και να γελάσετε μαζί για τα υπόλοιπα κορόιδα, που δεν κάνουν τίποτα για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος!
Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισία 2010
Εφημερίδα Κηφισία 2010
