Πάρτε για παράδειγμα μία απλή μετακίνηση. Με τραίνο. Ο συρμός ξεκινά, εσείς έχετε φροντίσει να ξεκινήσετε στη ώρα σας, έχετε προσχεδιάσει το δρομολόγιο και όλα κυλούν ρολόι• μέχρι που το βαγόνι ακινητοποιείται• μεταξύ δύο σταθμών• δεξιά και αριστερά, υπάρχει μόνο το πυκνό, κρύο και σκοτεινό τσιμέντο που φαντάζει σαν λαρύγγι τεράστιου δράκου, που σας έχει καταβροχθίσει• και δε λέει ούτε να βήξει -ούτως ώστε λυτρωτικά να βρεθείτε πάλι έξω- ούτε να καταπιεί -ούτως ώστε να συνεχίσετε την πορεία σας προς τα σωθικά του-. Η πραγματικότητα είναι πως έχετε κολλήσει σαν ένα μικρό κομμάτι μαρούλι και το μόνο που μπορείτε να κάνετε, είναι να περιμένετε υπομονετικά μέχρι το επόμενα γεύμα του φανταστικού μας δράκου, γίνει η αιτία για να συνεχίσετε το ταξίδι σας• εκτός αν κάνει δίαιτα. Που προφανώς κάνει, δεδομένου του ότι όπως είπαμε, συγκαταλέγεστε πλέον στη οικογένεια των ζαρζαβατικών, τα οποία ένας δράκος δε θα κατανάλωνε εάν δεν είχε πρόβλημα με το βάρος του.
Κάπως έτσι είναι λοιπόν η ζωή μας πολλές φορές. Βρισκόμαστε μικροί και ασήμαντοι –ούτε καν επαρκώς ενοχλητικοί-, εξαρτώμενοι από μία σειρά γεγονότων τα οποία πολλές φορές δεν έχουν τίποτα να κάνουν ούτε με εμάς, ούτε με τα καλοστρωμένα και μεγαλεπήβολα σχέδια μας. Και κάτι τέτοιες στιγμές, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας κάνοντας κάτι που ειλικρινά θα το χαρούμε. Όπως το να γράψουμε μία μικρή ιστορία για ένα δράκο που κάνει διαίτα…
Βασίλης Αντωνάς
Εφημερίδα Κηφισιά 2010
Εφημερίδα Κηφισιά 2010
*Με ευχαριστίες στην Μ.Λ. για την έμπνευση του Επιβάτες
