tag:blogger.com,1999:blog-5397323947893074395.post6743221337309000819..comments2023-03-24T15:54:31.593+02:00Comments on mercurius: ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ…Βασίλης Αντωνάςhttp://www.blogger.com/profile/01184590627367915566noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-5397323947893074395.post-82194106082455777442007-10-21T12:52:00.000+03:002007-10-21T12:52:00.000+03:00H “υπομονή” που κάνουμε περιμένοντας ως εκ θαύματο...H “υπομονή” που κάνουμε περιμένοντας ως εκ θαύματος να "αλλάξει" ο σύντροφός μας για μένα είμαι μοιρολατρία. Συμφωνώ απόλυτα ότι κάποιες φορές το ιδανικό που πλάθουμε στο μυαλό μας νομίζουμε πως είναι αυτό που συναντάμε αλλά τελικά είναι αυτή η λαχτάρα της ψυχής μας για ολοκλήρωση, όπως και εσύ είπες. <BR/><BR/>Θα διαφωνήσω κάπως στο κομμάτι ότι “ωραία μας τα λες” αλλά “και”. Μέσα από τη δική μου προσπάθεια, το δικό μου «ξεβόλεμα» εκεί όπου μπήκα πολύ βαθιά στον εαυτό μου, τόσο με σκέψη/ προβληματισμό αλλά και όσο με αλλαγή στη συμπεριφορά μου (αλλαγή χωρίς πίεση-ήταν επιλογή μου, και αλλαγή που παλαιότερα θα θεωρούσα ακατόρθωτη) διαπίστωσα πως αυτός που μας τα λέει «ωραία» κάποιο λόγο θα έχει για να τα λέει έτσι ωραία και επειδή δεν μ’ αρέσει να είμαι απόλυτη, ψάχνω λοιπόν (και είναι μεγάλος ο αγώνας δεν είναι εύκολο) να βγω από τον εαυτό μου χωρίς ωστόσο να φθαρώ και να βιώσω αυτό το διαφορετικό που δεν μπορώ να καταλάβω ότι ισχύει, όταν ακούω κάποιον με τη δική σου ιδιότητα να λέει αυτά τα «ωραία». Είναι δύσκολη αυτή η προσπάθεια αλλά νομίζω πως ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά η δυσκολία που είχαμε στο μυαλό μας μοιάζει με αυτή της πραγματικότητας. <BR/>Όλο αυτό που περιγράφω απαιτεί μια απεμπλοκή από τη συνήθεια στην οποία άλλος βαλτώνει κι άλλος βολεύεται χωρίς να το έχει καταλάβει, και όχι μόνον αυτό αλλά νιώθει ανολοκλήρωτος για άλλους λόγους από τους πραγματικούς. Δηλαδή ενώ το πρόβλημα είναι μέσα του το μεταθέτει στην ανευθυνότητα άλλων ανθρώπων. Η ελπίδα είναι καλή για να με διατηρεί και όχι για να με συντηρεί σε μια καλή κατάσταση όσον αφορά εκείνα που περιμένω από τους άλλους. <BR/><BR/>Στο κομμάτι με τα «τραγικά συμβάντα» όπου η απώλεια μπορεί να γίνει καθοριστική, καλό είναι πέρα από μια βαθύτερη αυτογνωσία και επαναπροσδιορισμό των θέλω μας και των μπορώ μας, να έχουμε και μια λογική συναίσθηση του χρόνου και των άλλων σημαντικών για τη ζωή μας παραγόντων, οι οποίοι δεν είναι άπειροι. Αυτό βέβαια είναι ένα βήμα πιο πέρα…<BR/><BR/>Και όσον αφορά τους αρχετυπικά εγωιστές, μπορώ να πω ότι πρόκειται για πολύ δύσκολους ανθρώπους που καθιστούν μη λειτουργικές πολλές από τις σχέσεις τους. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε απέναντί τους και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να προβληματιστούμε, να σπαταλήσουμε ψυχικούς πόρους ώστε να τους δώσουμε να καταλάβουν αυτό που θέλουμε και σε τελική ανάλυση να δούμε ξεκάθαρα τι αντέχουμε και τι όχι από αυτούς ώστε να λάβουμε έμπρακτα μέτρα.Anonymousnoreply@blogger.com